Żołnierze wyklęci byli polskimi partyzantami, którzy walczyli z komunistycznym reżimem po zakończeniu II wojny światowej. Ta grupa bojowników zyskała swoją nazwę po tym, jak zostali uznani za zdrajców i przestępców przez władze komunistyczne i wykluczeni z oficjalnej historii Polski.
Po zakończeniu II wojny światowej, Polska stała się państwem satelickim Związku Radzieckiego. Władze komunistyczne, które przejęły władzę w kraju, przeprowadziły liczne represje, w tym egzekucje, aresztowania i internowania przeciwników politycznych.
W tym czasie grupy polskich partyzantów, którzy wcześniej walczyli z Niemcami podczas II wojny światowej, zaczęły walczyć z nowym reżimem komunistycznym. W ciągu kilku lat powstały setki grup zbrojnych, składających się z ludzi, którzy nie akceptowali władzy komunistycznej i walczyli o wolność i niepodległość Polski.
Żołnierze wyklęci byli zdecydowanymi przeciwnikami reżimu komunistycznego, a ich działania były motywowane patriotyzmem i miłością do kraju. Walka ta była jednak bardzo niebezpieczna i często skazywała ich na śmierć lub deportację do obozów pracy.
Mimo tego, że walka z komunistycznym reżimem była dla wielu żołnierzy wyklętych sensem życia, to jednak po kilku latach walki zostali oni pokonani i w większości zginęli lub zostali uwięzieni. Władze komunistyczne nie tylko wykluczyły ich z oficjalnej historii Polski, ale również nakazały zapomnieć o ich bohaterstwie i poświęceniu.
Żołnierze wyklęci są jednak dzisiaj powszechnie uznawani za bohaterów, którzy poświęcili swoje życie dla wolności i niepodległości Polski. Ich walka stała się symbolem oporu przeciwko dyktaturze, a ich heroizm doceniany jest przez wiele pokoleń Polaków.
W ostatnich latach polskie władze podjęły wiele inicjatyw, aby uhonorować pamięć o żołnierzach wyklętych. W 2011 roku Sejm ustanowił Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, który obchodzony jest corocznie 1 marca. Wielu polityków, działaczy społecznych i zwykłych obywateli włącza się w działania upamiętniające tę grupę bohaterów.
